Als ik de locatie binnenloop hoor ik veel reuring. In de anders redelijk rustige woonkamer hoor ik veel stemmen. Stoelen schuiven over de vloer en ook een enkele tafel wordt verschoven. Er wordt gelachen en er klinken kopjes en schoteltjes die neergezet worden. 

Ik loop de woonkamer binnen en ben aangenaam verrast. De grote ruimte is voor driekwart gevuld met de bewoners van de locatie. Naast bijna iedereen heeft een familielid of naaste  plaatsgenomen. Tussen deze mensen zitten een groot aantal teamleden. Het is druk en de sfeer is goed. Het eerste huiskameroverleg gaat sinds lange plaatsvinden en ik mag dat overleg voorzitten.

Nu ben ik niet iemand die afgeschrikt wordt om voor een grote groep mensen te spreken of een overleg voor te zitten, maar op dit moment merk ik dat ik toch even moet schakelen. Ik scan de ruimte, schud handen en er vinden snelle, eerste ontmoetingen plaats met familieleden. Ik probeer mijn aandacht aan bewoners te geven door hen te groeten en bij naam welkom te heten. 

Alles in een pittig tempo, want we hebben maar een uur. Ik zoek een plekje in de ruimte zodat ik iedereen kan zien en hoorbaar ben voor de aanwezigen. Mijn stemvolume gaat omhoog en we starten. De agendapunten zijn ingebracht door de bewoners en we nemen de tijd om het gesprek te voeren en met elkaar te verkennen welke oplossingen passend zijn. We maken afspraken voor vervolgacties. De inbreng van bewoners en familie is groot. Er wordt gestemd over een aantal belangrijke onderwerpen: geen Facebook. Wel uitproberen van de warme maaltijd naar de avond. 

Het klinkt misschien voor iemand die de zorg niet (goed) kent niet belangrijk, maar geloof me. Als je in een verpleeghuis woont en zorg nodig hebt, is het de uitermate noodzakelijk om te kunnen blijven meedenken en regie te hebben over je leven. Dat vraagt van veel mensen in de zorg bewustwording en het gesprek aangaan met de bewoner. Met de intentie om de ander te horen en te zien. Aandacht te hebben voor wensen en rekening houdend met wat iemand zelf wil (blijven) doen. 

Als passant in het leven van bewoners in de zorg mogen we soms best een stapje terug doen. Onze houding mag soms wat meer getuigen van respect en volwaardig kijken naar en omgaan met de mens waar we voor mogen zorgen. Waar diegene het voor een stukje niet meer kan en waar we samen met familie en vrijwilligers een bijdrage leveren aan mooi leven. 

Dat vraagt anders denken en anders doen. Sinds InitiatiefRijk in de wereld is, mijn motto. 

Ik ging na ruim een uur met een grote glimlach weg en liet een groep mensen samen achter aan een bakkie koffie.