Iedereen is wel eens van de gebaande paden geweken. Heeft wel eens buiten de lijntjes gekleurd, of out of his comfort zone gestapt.

Ook ik was van de week even van het padje. Met een vriendin vierde ik vakantie op Ibiza. Een prachtig en kleurrijk eiland waar we enorm van genoten hebben. We huurden een auto zodat we vrij waren om te gaan en staan waar we wilden. We bezochten idyllische baaitjes, dronken mojito’s, dompelden ons een keer onder in het nachtleven en proefden de lekkerste tapas op de meest sfeervolle en mooie terrasjes.

Op één van onze tochtjes naar een mini baai met verrassend blauw water en weinig bezoekers, namen we een andere afslag dan de navigatie ons vertelde. Zoals een goede navigatie betaamt, ontstond er gauw genoeg een alternatieve route die ons over de berg heen zou leiden naar het strand. De weg was aanvankelijk goed berijdbaar. Breed genoeg om een tegenligger te passeren en we kwamen ook nog langs enkele huizen. Dat gaf een vertrouwd gevoel. Als de locals hier rijden, is het oké. De weg werd wat smaller en wisselde van asfalt naar grind. De klimmen werden steiler en de auto zonder four wheel drive slipte zo nu en dan over de dorre ondergrond. We keken elkaar af en toe aan met een blik van ‘Doen we hier wel goed aan?’ Maar spraken die woorden nog niet direct uit naar elkaar.

Ergens gedurende de rit moest ik denken aan de gevaarlijkste wegen. Het programma waar BN-ers met elkaar in een luxe jeep over prachtige wegen en door natuurgebieden rijden. Er vinden interessante gesprekken plaats en zo af en toe zie de je bestuurde wat benauwd kijken als voor hem of haar niet helemaal duidelijk is waar de weg naar toe gaat. Onze interessante gesprekken hielden al snel op. 

Het wat benauwd kijken gebeurde mij steeds vaker op onze rit. Keren op de weg, een bijzondere verrichting waar ik best goed in ben, was geen optie. Ook teruguitrijden was niet de meest voor de hand liggende keuze. In een bocht was ruimte om te parkeren. Er moest overlegd worden over het vervolg. 

Doorrijden vonden we allebei wat onvoorspelbaar. Dan maar draaien op dit punt en de route weer terugnemen. Dat gebeurde. De terugrit leek langer te duren. Gek, want als je een weg ooit hebt afgelegd, lijkt ie in mij optiek altijd korter. Zouden we verkeerd gereden zijn? Weer bij een bocht aangekomen stopten we. De navigatie erbij om te kijken waar we waren en hoe het snelst op de harde weg te komen. 

Na een tiental meters was de weg weer verhard, breder en beter berijdbaar. 

Zenuwachtig gegiechel vulde de auto. We vertelden elkaar welke gedachten in ons waren gekomen op het paadje. 

Wat een route en wat een ervaring. Op een paadje wat ik waarschijnlijk niet had gekozen als ik het vooraf had geweten. 

Was dit van het padje? Niet letterlijk gelukkig, maar zeker wel uit mijn comfort zone en buiten de lijntjes gekleurd. Spannend en genoten. 

Ibiza, je bent geweldig. Tot een volgende keer ♥️