De stilte overvalt me. Ik had wel verwacht dat het rustig zou zijn om 5.00 uur als ik binnenstap, maar zoveel stilte had ik niet verwacht. Ik loop door de lange gang die matig verlicht is. Aan het einde ervan kom ik bij de collega’s die me meenemen in hun laatste 2 uur van de nachtdienst.

We lopen samen de afdelingen op en zij leggen kranten neer, brengen de opgeladen tablets en telefoons naar de overdracht ruimtes. En ondertussen piept hun alarm regelmatig. Een zacht, doch doordringend geluid. Bij elke piep kijkt de drager en beslist of ‘er gelopen moet worden’ of niet. Niet op gevoel of willekeur, maar omdat deze mensen de cliënten door en door kennen. Bij twijfel of bij nieuwe bewoners loopt de collega in straffe pas naar de betreffende slaapkamer.

Bij een aantal alarmen wordt ik uitgenodigd om mee te gaan. Op afstand en aangekondigd met de vraag of ik erbij mag zijn sluit ik aan. Ik voel een drempel om in de privé ruimte van de man of vrouw te komen. In de nacht aan bed staan is voor mij net een ander ding dan overdag. Ondanks de goedkeuring en de gesprekken die cliënten beginnen met me.

De nacht vraagt anders denken en doen van deze professionals. Anders denken omdat de nacht in principe is om te slapen. Cliënten die wakker zijn worden vriendelijk gestimuleerd om nog even lekker te blijven liggen. “Rust nog maar even, het is nog erg vroeg”. De stem van de nachtdienst medewerker is rustig en geduldig. Een kussen wordt nog eens opgeschud of gedraaid. De cliënt wordt geholpen om net wat comfortabeler te liggen of een buik wordt voorzien van crème omdat jeuk de mevrouw uit haar slaap houdt. Het effect is groot. De rust keert terug en ik denk en hoop de slaap ook.

Een aantal cliënten zijn wakker en staan op. De koffie staat klaar en voor een enkeling wordt brood gemaakt. Ook om 5.30 uur in de ochtend. Want dat is het ritme van de meneer die tijdens zijn ontbijt de herhaling van een voetbalwedstrijd kijkt.

Een wonderlijke wereld is de zorg tijdens de nacht. De rust overheerst, ondanks de drukte die de zorgverleners hebben. Ik bewonder de manier waarop zij ondanks de vele werkzaamheden, snelheid en actiegerichtheid toch de rust weten te bewaren.

Tegen half 7 wordt het drukker in huis. Collega’s van de vroege dienst druppelen binnen en lezen met een koffie de rapportages. Er is meer bedrijvigheid op de gangen en de nachtdienst collega’s starten met opruimen voordat zij de overdracht aan de dag collega’s doen. Kort en bondig worden bijzonderheden verteld. Er worden aantekeningen gemaakt en tot slot klinkt het “bedankt en welterusten”.

De nachtdienst zit erop voor de collega’s en na het ritje naar huis starten kan hun rust starten. Mijn eigen werk begint. Gedurende de dag denk ik regelmatig aan de ervaring van de nacht. Rond 15.00 snak ik naar een powernap. De koffie doet zijn werk om nog even door te gaan.

Na een lange dag met veel nieuwe indrukken en ervaringen mag ik in de ruststand. Ik zucht diep en laat de slaap even toe….