Klik klak….
Klinken mijn hakken op de vloer van de gang. Ik ben op weg naar mijn werkkamer en passeer een vrouw in een scootmobiel. Bij haar staat een verzorgende en als ik langsloop gaan hun beider blikken naar beneden. Ze zien mijn laarsjes en reageren daarop. “Wat een hippe laarzen!” “Dat je daar op kunt lopen!” Ik dank hen voor het compliment en vertel hen dat ik met deze schoenen natuurlijk niet in de zorg kan werken…dat ik ze alleen kan dragen omdat ik overwegend zittend werk heb. Ik vervolg mijn weg met de verzorgende terwijl we nog even hartelijk lachen om het ge-klik-klak.
De dag ervoor heb ik afgesproken op het hospice waar ik bij betrokken ben. Ik loop door het pand waar ik altijd aangenaam verrast ben door de prettige en rustige sfeer die er aanwezig is. Ondanks dat het een drukke locatie is qua zorg en aantal mensen die er werken of vrijwilligerswerk doen, krijg ik nooit het gevoel dat er haast, onrust of gedoe is. Een fijne ervaring.
Ik loop de trap op naar de eerste verdieping. Klik klak…klinken mij hakken op de vloer. Voordat ik de teamkamer binnenstap wordt al geraden wie er aankomt…..”We dachten al, dit is geen zorgmedewerker” wordt me lachend verteld als ik binnenloop. “Wist je dat Beau van Erven Dorens zijn laarzen uit moest doen toen hij hier te gast was voor de opnames van Five days inside.” Ik merk dat ik een beetje onzeker raak. Is dat echt de bedoeling….ik moet rekening houden met mijn schoenkeuze, ik zorg voor overlast voor gasten…allemaal gedachten die razendsnel door mijn hoofd gaan. Tot ik de lachende gezichten van mijn collega’s zie. “Je houdt je laarzen maar aan, dan weten wij dat jij eraan komt en kunnen wij snel van onderwerp veranderen!” wordt er gegeind. We lachen met elkaar hartelijk om de grappige situatie.
Hoe heerlijk is het om met collega’s en cliënten af en toe te geinen om niet alledaagse geluiden in de zorg omgeving.
Ik klik-klak gewoon nog even door.