Blog 2021-01-29 Ik mis de sprankeling in je ogen

Ik mis de sprankeling in je ogen

Gepubliceerd op jan 29, 2021

‘Ik mis de sprankeling in je ogen’

Deze uitspraak raakte me in mijn hart. Hij kwam van een moeder die op deze manier haar bezorgdheid uitte over een begeleider van haar kind.

We bevinden ons aan de start van een ontwikkeltraject met een team. Cliënten, ouders en het begeleidend/behandelend team hebben aangegeven dat ‘Er iets moet gebeuren! Want het gaat helemaal niet goed!’ De sprankeling is bij iedereen uit de ogen verdwenen of veel minder vaak zichtbaar.

Voordat een intensief ontwikkeltraject gestart wordt zijn mensen in een systeem vaak al maanden, soms jaren aan het worstelen. Net als een schip langdurig in een storm, leidt dit uiteindelijk voor een van hen tot een uitzichtloze situatie. Hervinden wachten tot het zinkt….. Ondanks de zeer moeilijke situatie ben ik dankbaar dat ik dan wel bij mag dragen aan de kans op ‘anders.’ Met behulp van een goeie coach zijn we ‘iets’ gaan doen!

Vandaag was de presentatie/bespreking van de analyse. Een waardevolle samenvatting van wat er goed gaat, waar het niet goed gaat en wat om ontwikkeling vraagt. Iedere deelnemer werd gehoord, gezien en kreeg op een respectvolle manier aandacht voor zijn/haar visie, ergernis, emotie. Voor het verhaal wat verteld moest worden.

De pijn mocht er zijn. Zonder oordeel en zonder meteen opgelost te worden. Daar is het nog te vroeg voor. Wat een ervaring heb ik met deze mensen opgedaan vanochtend. Digitaal…via teams en het werkte. Juist de letterlijke ‘afstand’ die er was droeg volgens mij bij aan rust en ruimte die nodig was. Er was veiligheid voor iedereen.

Die eerste positieve ervaring is er. Sinds lange tijd. En de eerste stap voorwaarts is gezet. We zijn er nog niet. Dat beseft iedereen, maar het mooie is, dat iedereen vandaag JA heeft gezegd tegen de ontwikkeling. Ieder vanuit zijn/haar rol en verantwoordelijkheid. De koers is meer helder. Het WAT wordt met elkaar uitgewerkt en het HOE wordt onze mooie uitdaging de komende maanden.

Tot de sprankeling in de ogen er weer is. Bij cliënten, ouders en team.

Zelf wonen we in een klein dorp waar we veel mensen kennen. Elkaar groeten is gangbaar. Dat doen we ook in andere plaatsen. Als we ergens wandelen en mensen tegenkomen is een kort moment van oogcontact en een groet voor ons niet uitzonderlijk. Ook als we de ander niet kennen. En dus ook op vakantie.

We merken dat het groeten van vreemden niet altijd leidt tot een reactie-groet. Op onze roadtrip hadden we die ervaring regelmatig. We spraken daarover met een bevriend stel, woonachtig in een groot dorp. ‘Groeten jullie mensen die je niet kent?’ Dat was niet direct een gewoonte van hen. We zochten naar verschillende verklaringen waarom mensen geen wedergroet geven. ‘Angst’ voor het onbekende, vermoeden dat de groeter iets zou willen van de ander en cultuur argumenten passeerden de revue. We kwamen er niet uit met elkaar.

Het is onze intentie nooit om de ander ongemak te geven. Laat staan om de ander angstig te maken. We vinden het prettig om in contact te zijn. Niet in de laatste plaats om een bijdrage te leveren aan leefbaarheid. En het is letterlijk gratis, kost nauwelijks moeite en het levert ook heel vaak een kort moment van leuk contact op.

Onder dat motto blijven we korte momenten van contact maken. En als de ander geen weder-groet geeft…helemaal oké. Wij blijven gratis groeten.