Vorige week heb ik het meegemaakt. Het bestaat echt. Een oorverdovende stilte.

Tijdens een wandeling in het Beierse Woud overviel het ons. Een pittige klim van ruim 500 meter bracht ons naar de top van de op één na hoogste berg van dit woud.

Tijdens het klimmen heb ik regelmatig even de tijd genomen om op adem te komen. En niet om rustig even rond te kijken en me te verwonderen over hoeveel verschillende kleuren groen die de natuur laat zien. Het had die ochtend nog geregend waardoor alles fris was en heerlijk rook. Naarmate de klim vorderde, werd het stiller. Wat een ervaring! De geluiden, veroorzaakt door de mens, werden minder. Vogelgeluiden, ruisen van de wind en het kletteren van een beek namen het over. En zelfs dat werd minder. Tot het moment dat we onze adem even inhielden en een volledige stilte hoorden. Dat moment was overweldigend. Het bestaat echt!!! Alleen mijn ademhaling was het bewijs dat er niets mis was met mijn gehoor.

In gedachten klommen we verder, de stilte van buiten kwam binnen. De laatste 100 meter werden minder zwaar. Misschien omdat mijn lichaam al wat was gewend aan het klimmen of was het toch omdat ik me net iets lichter voelde?

Zelf wonen we in een klein dorp waar we veel mensen kennen. Elkaar groeten is gangbaar. Dat doen we ook in andere plaatsen. Als we ergens wandelen en mensen tegenkomen is een kort moment van oogcontact en een groet voor ons niet uitzonderlijk. Ook als we de ander niet kennen. En dus ook op vakantie.

We merken dat het groeten van vreemden niet altijd leidt tot een reactie-groet. Op onze roadtrip hadden we die ervaring regelmatig. We spraken daarover met een bevriend stel, woonachtig in een groot dorp. ‘Groeten jullie mensen die je niet kent?’ Dat was niet direct een gewoonte van hen. We zochten naar verschillende verklaringen waarom mensen geen wedergroet geven. ‘Angst’ voor het onbekende, vermoeden dat de groeter iets zou willen van de ander en cultuur argumenten passeerden de revue. We kwamen er niet uit met elkaar.

Het is onze intentie nooit om de ander ongemak te geven. Laat staan om de ander angstig te maken. We vinden het prettig om in contact te zijn. Niet in de laatste plaats om een bijdrage te leveren aan leefbaarheid. En het is letterlijk gratis, kost nauwelijks moeite en het levert ook heel vaak een kort moment van leuk contact op.

Onder dat motto blijven we korte momenten van contact maken. En als de ander geen weder-groet geeft…helemaal oké. Wij blijven gratis groeten.