Van de week scrolde ik door de foto’s op mijn telefoon. Ik was verrast door de vele plaatjes die zoveel herinneringen opriepen. Leuk om te doen en even stil te staan bij wat er allemaal gebeurd is. Terugblikkend is het best een hele verzameling van gebeurtenissen waarvan ik toen dacht, die moet ik op de gevoelige plat vast leggen.

Bij één ervan ging ik glimlachen. Het betrof een briefje met daarop geschreven ‘Doe ik morgen!’ Ik kan me niet meer precies herinneren waarom dat briefje toen geschreven is, want het kan eigenlijk vandaag of morgen of overmorgen ook weer gewoon op het aanrecht liggen…en het maakt ook niet uit wie het geschreven heeft, want ook dat kan vandaag, morgen of overmorgen dezelfde persoon geweest zijn! Waarschijnlijk is het aan mij geschreven omdat ik regelmatig vraag aan de kinderen om iets op te ruimen of een ander klusje te doen. Misschien wel om nog eens te attenderen op het maken van een afspraak of om iets af te ronden wat al langer ligt te wachten.

Dat is best een dingetje van mij. Ik betrap me erop dat wanneer ik zelf druk ben of veel aan mijn hoofd heb, ik in een controle modus schiet. En dat gebeurd niet alleen thuis, vorige week gebeurde het ook bij een opdracht. Nadat ik die week verschillende malen mails verstuurde aan mensen om mij bij te praten over de stand van zaken over een project. ‘S nachts schoot ik wakker en besefte mij meteen dat ik beter kon stoppen om op deze manier te reageren. Waar was dat vertrouwen gebleven? Waarom zit ik er zo bovenop? Hoezo blijven controleren? Waarom denk je dat je de enige bent die eigenaar is?

Normaal gesproken ben ik weinig amused als ik in de nacht wakker wordt en ga piekeren. Nu was het een prettige eye-opener. Stop ermee Lianne… pak dit anders aan! Ga weer ruimte geven binnen kaders. Dat is wat bij jou past en waar anderen ook blij van worden.