In de herfst van 2017 nam ik het besluit om ontslag te nemen en helemaal te gaan voor InitiatiefRijk. Op dat moment was de beslissing niet moeilijk. Er kwam een vraag op mijn pad waar ik geen ‘ja’ op kon zeggen vanwege mijn werkagenda. Dat voelde toen zo belemmerend waardoor ik de keuze makkelijker heb gemaakt. Ik geloof er in dat de keuzes die je maakt al veel langer sudderen in je onderbewuste. Wanneer je deze dan uitspreekt, dan voelt het in de regel als bevrijdend, het hoge woord is eruit.

En toen begon het… Voor jezelf beginnen is super leuk en kan tegelijkertijd ook erg spannend zijn. Ik gaf mezelf een half jaar om aan verschillende opdrachten te komen. Ik reageerde me suf en dronk liters koffie om mijn netwerk uit te breiden. Ik reed het land door om te praten met mensen die me ‘vooruit’ zouden kunnen helpen. Ik vroeg om advies en probeerde die om te zetten in passende tips voor mijzelf. Ik had het er maar druk mee. Het leverde heel veel ervaring op, ik vergrootte mijn netwerk en keuzes maken werd makkelijker. Waar wilde ik wel op reageren en waarop niet?

Er kwam een moment dat ik er eigenlijk niet meer helemaal uitkwam. De stelligheid waarmee ik startte verdween steeds vaker op de achtergrond en ik werd een beetje ‘reactie moe’. Daarnaast werd een groot beroep gedaan op mijn draagkracht… een afwijzing voelt nu eenmaal vaak teleurstellend. En dat is echt niet altijd fijn. Tot april 2018 zagen mijn werkdagen als zelfstandig ondernemer er op die manier uit. En ik werd steeds onzekerder of de keuze om InitiatiefRijk te ontwikkelen wel de juiste was geweest. Sterker nog… ik dacht er serieus over na om te reageren op vacatures en gewoon weer in loondienst te stappen. Ik was niet actief aan het zoeken naar vacatures, maar het passeerde wel regelmatig mijn gedachten. Mijn enthousiasme en acties voor InitiatiefRijk werden langzaamaan minder. Ik ging me op andere dingen richten. Thuis, vrijwilligerswerk en wat al niet meer. Alles behalve opdrachten vinden.

En toen gebeurde het. Na één van de eerdere koffie afspraken kreeg ik de vraag om nog eens te komen praten over een verandertraject binnen een managementteam van een overheidsorganisatie. Natuurlijk wilde ik dat! En vanaf dat moment stond ik weer ‘aan’. De twijfels verdwenen en ik had weer vertrouwen in de toekomst van InitiatiefRijk. Dat was het enige wat ik hoefde te doen… vertrouwen hebben in mezelf, de tijd en de ruimte. Het ging stromen en ik hoefde alleen maar aan te sluiten bij wat op mijn pad kwam. ‘Trust the process’ is een mooie uitspraak die van de week weer eens op mijn pad kwam. Die omvat alles.

Het klinkt als een open deur. En dat gegeven voelt prima voor mij. Ik heb een rotsvast vertrouwen in deuren die open gaan…