In de kerstvakantie bestonden mijn dagen vooral uit niet al te veel moeten. Geen wekker die aangeeft dat ik moest opstaan. Geen avondafspraken waardoor ik niet hoefde te haasten. Veelal het moment laten bepalen wat ik die dag ging doen. Heerlijk!! Naar de film met een vriendin en een dag ontspannen in de sauna pasten prima in de ‘niet moeten’ modus. Samen met Ivo ondernam ik nog twee wandelingen. Eentje Dicht bij huis en vergezeld door vrienden en één met ons tweeën in de omgeving van Oeffelt in Noord-Brabant.

Tijdens die wandeling kwamen we in een klein dorp: Sint Agatha. We hadden er al een uurtje of twee opzitten en hadden trek in hartigheid. Een soepje zou er wel ingaan. Google gaf aan dat in het dorp één restaurant was. We liepen die richting op en kwamen tot onze verassing bij een andere horecagelegenheid uit. Hét dorpscafé. Inmiddels voelde ik ook dat ik de wc nodig had, dus we besloten bij dit café naar binnen te gaan. Door de rokersruimte stapten we naar binnen. Er was een andere gast die op de hoek van de bar zat. Waarschijnlijk was het zijn plek. Hij leunde wat tegen de muur achter hem en voor hem stond een biertje en een jonge jenever. De uitbater van het café groette ons en vroeg wat we wilden drinken. Op onze vraag of hij soep serveerde, was zijn antwoord: ‘Nee, ik heb koffie, thee, chocomel en een appelkoek’. We besloten de koffie met appelkoek een kans te geven. Op een klein dienblad werd onze bestelling geserveerd. We raakten aan de praat met de twee mannen en het ontwerp ging al snel over het uitbaten van een dorpscafé en de veranderingen daarin over de jaren heen.

De kastelein vertelde over de drukke en succesvolle jaren die achter hem lagen. Waar op zondag de kroeg in de ochtend vol zat met vaste klanten, was er nu op zondag nog maar een enkeling die de bar bezette. Ook de drukte met carnaval was in de loop van de jaren stevig afgenomen. En er kwam eigenlijk niets nieuws voor in de plaats waardoor de klandizie weer wat toenam. De jeugd gaat het dorp uit of mensen blijven liever thuis omdat ze het zo druk hebben verklaarde de eigenaar. Met enige weemoed vertelde hij erover.

En toen kwam het…. De avond ervoor had hij slecht nieuws gehad. Zijn vaste medewerker had gebeld en aangegeven dat zij met carnaval niet kon werken. ‘Hoe moet dat nu? Ik kan het niet alleen’ waren zijn letterlijke woorden. We zagen aan zijn gezicht dat hij ontdaan was van het bericht. Daarop vertelde hij dat hij erover dacht minder te gaan werken en het café op termijn te verlaten. Er was geen opvolger, dus het café wat drie generaties in de familie was, zou stoppen te bestaan. Vergezeld met een zucht deed hij die uitspraak. De vaste klant knikte begripvol…