Het is zondagochtend, ik ben in theater het Speelhuis in Helmond. Terwijl ik plaats neem in de zaal met een kopje koffie kijk ik naar de bedrijvigheid om mij heen. Het wachten is begonnen……

Instrumenten worden klaargezet waarbij het podium plan leidend is. Een aantal mensen weten precies, maar dan ook precies wat de juiste plek is voor het enorm aantal instrumenten wat is meegenomen. Om een indruk te geven, er staan twee vrachtwagens waarvan één met aanhanger bij het luik van het ‘laden en lossen’. De gangen staan vol met kisten en het lijkt alsof elke muzikant een taak heeft in dit proces. De licht-en geluid technici doen hun werk tussen al die instrumenten door. De hoogwerker is nog nodig terwijl de concert vleugel al voorzichtig de bühne op wordt gereden. En dat lukt allemaal net. De krappe ruimte wordt volledig benut. Elke vierkante meter is gevuld. Er hangt een soort van gedisciplineerde spanning in de lucht. Niet direct vervelend, maar wel voelbaar. Om 11.00 uur staat de doorloop op het programma. De regie is aanwezig, de muzikanten nemen plaats bij hun instrument en de solisten staan klaar in de coulissen. De dirigent neemt plaats en slaat af. De eerste noten worden gespeeld en ik zie de concentratie op de gezichten en lichamen van de musici. Het wordt spannender omdat sommige concertwerken nog meer aanwijzing en sturing nodig hebben dan gehoopt. De changementen, het wisselen van instrumentaria tussen de werken door, kost veel tijd. De puntjes moeten nu echt op de i. En er is geen tijd om nog meer onderdelen van het programma door te nemen.

Een uur voordat de zaal opengaat is er tijd voor een hapje eten en voor het omkleed ritueel! De zorgvuldig gekozen kleding door de solisten hangt in hun kleedkamers. De make-up spiegel gaat aan. Even terugtrekken. Niet al teveel praten. Concentreren, inzingen, laatste teksten met moeilijke woorden doornemen, water drinken….niet teveel want dan lonkt het toilet. Het sein om plaats te nemen wordt gegeven. Tijdens de eerste noten gaat het doek open. Verbeten gezichten. We zijn begonnen!

Mijn eerste stap op het podium en ik kijk in een volle zaal. Ik zie een paar gezichten op de eerste rijen. Verder is er een donker gat met mensen die ik meeneem in de verhalen van de muziek. Wat is dit leuk om te doen…. ik voel dat ik wederom een keuze heb gemaakt om iets te doen waar ik blij van word!

Het hoogtepunt voor mij deze middag was toch echt wel het meezingen met sopraan Charlotte Janssen. My 30 seconds of fame!!! De tweede stem zingen bij een sopraan solist die een mega staat van dienst heeft is in de voorbereiding en de uitvoering voor mij echt wel een dingetje geweest. Harrie van Otterdijk en zij hebben mij ondersteund en er was vertrouwen in mijn kunnen. Zo trots als een pauw sloot ik de middag af. Met een glimlach maak ik nog een foto van het mooie theater en rijd naar huis.

Check: My 30 seconds of fame