Sinds ons trouwen hebben Ivo en ik een hond gehad. Micky was de eerste. We kregen hem destijds van een collega van Ivo. Micky was dol op apporteren met de bal. Wanneer we bezoek hadden en buiten zaten werd al gauw een tennisbal bij de voeten van onze gasten gelegd in de hoop dat iemand het balletje op zou pakken en het ver de tuin in zou gooien. Micky was onvermoeibaar en nauwelijks af te remmen. De enige methode om hem te stoppen was het balletje verstoppen.

Onze tweede hond was Tinus. Ook een heerlijk beestje. Hij was trouw en volgzaam. Iets wat wij mensen belangrijk vinden aan een hond. Want teveel gedoe met een huisdier willen we in de regel niet. Nou, met Tinus was er alleen gedoe als het over de tuin ging. Hij had een jachtinstinct en het graven van gaten was zijn favoriete hobby. Hij verstopte botten, broodkorstjes en weet ik wat niet meer. Hij beperkte zich helaas niet tot de border (waar graafwerkzaamheden minder zichtbaar zouden zijn). Het gevolg was regelmatig een tuin die meer leek op een invasie van mollen. Als we hem wezen op stout gedrag keek hij heel schuldbewust waardoor we elke keer de hoop kregen dat het deze keer hielp en hij zijn graafactiviteiten zou stoppen. Helaas…Tinus bleef zo ongeveer tot zijn laatste dag de tuin omspitten.

Sinds 3 jaar is Grad onderdeel van ons gezin. Zijn eerste jaar verbleef hij op meerdere adressen. Jammer genoeg lukte het toen niet om een vast thuis voor hem te vinden door de fokker. Uiteindelijk kwam hij via het asiel bij ons. Grad is een prachtig dier. Hij is rank, heeft een prachtige kop en een bijzonder glanzende vacht. Hij is ook een dier wat grenzen nodig heeft. Ooit zei een trainer over hem: “dit is een opportunist eerste klas”…en ze blijkt gelijk te hebben. Als er een konijn in zicht is, gaat hij erachter aan…luisteren naar zijn baasjes is er dan niet bij. Van aan onze voeten liggen op, tot alleen met de voorpoten op de bank om tenslotte een nieuw nestje op Ivo zijn favoriete plek te veroveren toe…. We zijn dol op hem, want ondanks zijn aanhoudende grensverleggende acties, geeft hij zoveel liefde en plezier. Het is aan ons om kaders te blijven geven. Dat kan/wil/doet hij zelf niet. En soms is dat best vermoeiend. Zeker als hij stapsgewijs zijn speeltuin aan het uitbreiden is. Het valt bijna niet op, waardoor consequent zijn niet meteen effect heeft wat we wel graag zouden willen… Dus Grad neemt de ruimte die hij krijgt. Logisch!

Als ik kijk naar veranderingen en beweging in organisaties zijn zoveel paralellen te ontdekken. Wanneer niet duidelijk is wat de koers is, wat het doel is, waar ‘ze’ naar toe willen, dan is het voor mensen in een organisatie erg lastig om zich daaraan te verbinden. Aandacht hebben voor ruimte en kaders is essentieel bij beweging. Want dan is het veel duidelijker en kan veranderen wel energie geven, leuk zijn en vanuit mensen zelf ontstaan. Niet vanuit controle….maar vanuit ruimte en vertrouwen. Want als er ruimte en vertrouwen is, durven mensen te bewegen! Tijdens de maandelijkse Open Jumps til ik een stukje van sluier op over veranderen, bewegen, ruimte, kaders, weerstand en zoveel meer aspecten over anders denken en anders doen!

Grad blijft zijn speeltuin uitbreiden en voor ons blijft het leuk om daarmee te blijven stoeien…