Toen ik net startte als begeleider in de verstandelijke gehandicaptenzorg was er een leidinggevende die mij tot de dag van vandaag inspireert.

Piet was manager van onder andere de woon- groep waar ik werkte: een groep jongvolwas- senen met een zeer ernstige verstandelijke beperking en complex gedrag. Er was veel verloop van medewerkers in het team. Deels had dat te maken met de complexiteit van de doelgroep, maar ik ben ervan overtuigd dat het voor het grootste deel lag aan het leiderschap van de voormalige managers. Er was weinig sprake van verbinding, aandacht, ondersteuning en aansluiting.

Totdat Piet kwam. Piet kwam binnen en vroeg: “Hoe gaat het met je?” Een antwoord dat weinig verder kwam dan “goed” nam hij niet als vanzelfsprekend voor waar aan. “Wat gaat er goed?” of “Weet je hoe het komt dat het goed gaat?”, volgde er dan. Zijn aandacht was oprecht waardoor hij heel erg snel in verbinding kon komen met anderen. Daardoor was hij ook in staat het soms moeilijke gesprek te voeren. Als hij geen tijd had dan vroeg hij ook niet hoe het ging. Wat een eerlijkheid en eenvoud. En dat was ook oké voor teamleden. Wanneer een teamlid hem nodig had, dan maakt hij tijd. Ogenschijnlijk ging dat gemakkelijk in zijn agenda. Ik weet nu dat tijd maken veel van hem gevraagd heeft met zijn drukke manage- mentagenda. Dat vraagt prioriteren en lef om je medewerkers voorrang te geven op andere overleggen.

Op impactvolle gebeurtenissen die gemeld werden, reageerde hij altijd. “Hoe gaat het met je?” “Kan ik iets voor je betekenen?” “Wat heb je nodig?” Allemaal vragen die medewerkers direct het gevoel van erkenning gaven. Piet was er goed in.

Ik leerde van hem dat aandacht, erkenning en applaus de ingrediënten zijn voor goed leider- schap. Ik heb die termen later in mijn carrière als manager gekoppeld aan zijn voorbeeld als leider. Tot de dag van vandaag zet ik ze in.

Ik leerde van hem dat aandacht, erkenning en applaus de ingrediënten zijn voor goed leider- schap. Ik heb die termen later in mijn carrière als manager gekoppeld aan zijn voorbeeld als leider. Tot de dag van vandaag zet ik ze in.

Ik heb Piet laatst nog een keer ontmoet. Hij ging wandelen met zijn kleinkinderen op het landgoed waar ik momenteel werk. Het was, na bijna twintig jaar, meteen weer als vanouds. In het korte moment dat we elkaar spraken voelde ik meteen de aandacht die hij zonder moeite kan geven. Ik werd direct weer geïnspireerd. Dat neem ik mee. Elke dag …

Bron: Tijdschrift Positieve Psychologie, december nr.3 2023 – website