Ik ben op een afdeling waar mensen mensen met dementie wonen. Het is nog redelijk vroeg; 8.00 uur en er heerst rust. Niet omdat er nog geen mensen ontwaakt zijn.

Degenen die al op zijn hebben een plek aan de ontbijttafel. Er zijn twee eetkamers en ik loop naar een man die alleen is met een medewerker. Ik groet hem goedemorgen en zeg: “Wat is het hier heerlijk rustig.” Hij kijkt op en zet grote ogen op. Na een seconde op 10 antwoord hij: “Jazeker, ik heb een hekel aan drukte ‘s morgens! Ik wil rustig eten zonder gezeur aan mijn hoofd.” Hij blijft me aankijken en ik voel dat ons gesprekje ten einde is. Ik denk dat ik de hint begrijp. “Dat is fijn voor u. Ik wens u een smakelijke voortzetting.” Zeg ik en wens hem een fijne dag. “Jij ook” is zijn korte reactie en zijn aandacht gaat naar de koffie die voor hem staat.

De collega glimlacht naar me en ik loop naar een andere ruimte op de afdeling waar ik een afspraak heb.

“We gaan even in de flexruimte zitten, want de begrafenis ondernemer kan elk moment komen voor het afscheid van mevrouw P en dan zie ik hem arriveren zodat ik mee kan lopen.” Zegt de collega met wie ik een werkoverleg heb.

We zitten net als de familie van mevrouw P. arriveert. We lopen naar hen toe om onze condoleances over te brengen. Het verdriet is groot en de vertwijfeling is te zien bij de dochter. De collega biedt wat te drinken aan en ze vraagt of we nog iets kunnen doen voor hen? De familie reageert dat het niet nodig is en we nemen afstand en laten hen dit laatste moment in alle rust bij hun overleden moeder.

Ons overleg gaat weer van start tot de begrafenis ondernemer er is. Mijn collega geeft aan dat ze wat telefoontjes moet plegen. Ze belt met 3 andere collega’s en geeft bij elke telefoontje aan: “mevrouw P. wordt opgehaald, kom je ook?”

Binnen 5 minuten staan we met alle aanwezige collega’s in de gang bij de toegangsdeur van de afdeling. Ik ben getuige van en mag meedoen aan een mooi afscheidsritueel. De erehaag voor mevrouw P. als zij, in een met bloemen bedekte kist, door haar familieleden naar buiten wordt begeleidt. Het is stil. Alleen het geluid van zacht schuifelde voeten is hoorbaar. Als de familie door de deur in de gang naar buiten is, blijft het stil. Tot iedereen om de hoek is en hun weg daar vervolgd.

Alle collega’s herpakken hun werk. In alle rust en vol aandacht voor mensen die dat op dat moment van hen vragen.

Het is inmiddels 9 uur geweest en ik vervolg mijn dag elders. Glimlachend loop ik naar de volgende afspraak.

Die ochtend ervaar ik wat warme zorg is. De wendbaarheid van zorgverleners die continue schakelen tussen situaties die iets anders van hen vragen.

De overeenkomst is aandacht en echte verbinding met de ander.