Al fietsend naar mijn werk deze ochtend, ontdekte ik dat mijn verhaal van vorige week nog niet klaar is. Vandaar deel 2.

Tot voor zo’n 4 jaar geleden was sport en beweging voor mij geheel geen gewoonte. Sterker nog. Ik was druk met andere dingen en bedacht altijd wel een goede reden om niet te sporten.

Niet dat ik nooit heb gesport. Zeker wel. Ik ben zelfs halverwege de jaren 90 een jaar of 3 fitness instructeur geweest en trainde zelf 20 uur per week. Achteraf mogelijk een overkill aan training en fitheid. In het milleniumjaar kwam daar abrupt vrijwillig een einde aan en hing ik de sportschoenen aan de wilgen.

Dingen gaan zoals ze gaan en alles heeft een bedoeling. In die daaropvolgende jaren lag mijn bedoeling elders. Bij mijn gezin, bij studies, bij ander werk, bij ziek zijn, bij herstellen, bij keuzes maken en bij het punt komen dat het anders kan.

Ik besefte me dat ik als het om sport gaat altijd enigszins grenzeloos was. Ik ging als een malle van start om vervolgens veelal binnen 3 maanden niks meer te doen en de kosten van het abonnement mij ook niet stimuleerden om door te gaan. Niks doorzetten, niks doelen stellen, niks trots zijn….

Tot ik de stap zette naar personal training. Een variant van maatwerk trainen en coaching op doelen. Voor mij een perfecte combinatie. En dat lukt me nu al 4 jaar. Met als resultaat dat ik energiek en vitaal ben. Ik creatief ben en initiatieven neem. Mijn grenzen zeker en beter ben gaan bewaken en tegelijkertijd verleg.

Ik zie veel paralellen met hoe ik mijn vak als interim manager en adviseur invul. Met het vertrouwen in mijn kennis en kunde lever ik prestaties en resultaten die bijdragen aan duurzame veranderingen. Grensverleggend, doch zorgvuldig en met oog voor een gezonde balans.